Vanavond was ik in het Zoetermeerse stadstheater naar de voorstelling van Erik van Muiswinkel aan het kijken. Een geweldig grappige cabaretier die een prachtig verhaal in elkaar heeft gezet, met veel verwijzingen naar the good ol’ days. En natuurlijk veel grapjes. De rode draad in de voorstelling was dat prachtige schip, de Costa Concordia, die door kapitein Schettino vakkundig was ingeparkeerd op een rots (recensie alhier). Ik heb een leuke avond gehad, ware het niet dat ik me toch flink zat te ergeren aan één ding. En dat ding, zie je zo terug op nummer 1 in mijn lijst van theaterergernissen.
Op nummer vijf staat het te laat binnenkomen van bezoekers. Hoewel, dat kan niet meer. Het op het laatste moment binnenkomen van bezoekers van de voorstelling. Als je te laat bent, kom je er in het Stadstheater volgens mij niet meer in. Jammerdebammer pech gehad, had je maar op tijd van huis moeten vertrekken.
Nummer vier in mijn theaterergernissen top vijf is het tussendoor vertrekken van mensen die de voorstelling niet leuk vinden. Prima, dat mag van mij best, maar heb het fatsoen om te wachten tot de pauze, of zit de voorstelling gewoon uit. Ga desnoods Candy Crush spelen op je telefoon, maar stoor mij niet in mijn theaterbeleving.
Op nummer drie staat het praten van mensen tijdens zachtere stukjes muziek of tekst die zachtjes uitgesproken wordt. Sommige mensen hebben er een handje van precies op dat moment iets tegen hun buurman of -vrouw te moeten zeggen. Hou gewoon je mond dicht. Schrijf het op een papiertje, dan kun je het later in de pauze zeggen, maar shut up weet je. Vooral CKV-leerlingen zijn hier goed in. Ik begrijp best dat veel cabaretiers en andere artiesten niet spelen als dit type leerling in de zaal zit.
Nummer twee van theaterergenissen is natuurlijk: de telefoon die per ongeluk expres toch niet uit staat of op trilstand. Kan gebeuren, maar zet hem dan zo snel mogelijk uit en neem de telefoon vooral niet aan. Dat gebeurde mij een flink aantal jaar geleden namelijk. Een domme doos dame had haar telefoon nog aan staan en die ging af tijdens Wachten op Godot dat door het Noord Nederlands Toneel werd gespeeld. In eerste instantie weigerde zij de oproep, maar toen er opnieuw gebeld werd, nam ze het gesprek gewoon aan! Ze ging dus zitten bellen in het theater! Ik was flabbergasted!
Maar met stip op nummer 1 de mensen die een avondje cabaret hebben gekocht en die potverdriedubbeltjes lol zullen hebben ook. Of het nou leuk is of niet: we – zullen – lachen! Ik ga hier echt plezier van hebben, want ik heb er tenslotte voor betaald.
Het is echt heel makkelijk om dit type theaterbezoeker te herkennen: ze lachen overdreven hard, ook op momenten dat het niet echt heel grappig is en een glimlach kan volstaan en stoten hun buurman of -vrouw aan en zeggen dan op fluistertoon die iedereen kan verstaan: “Hij is grappig hè?” Alsof ze bevestiging zoeken en vooral hun theaterpartner willen dwingen om het toch vooral ook heel grappig te vinden, want ja: we zijn hier tenslotte om te lachen. Daar hebben we voor betaald.
Zo eentje zat er dus vanavond schuin achter me. Het irriteerde me mateloos. Maar ik ben haar ook een klein beetje dankbaar: ze inspireerde me tot deze blogpost met theaterergernissen. Een heel klein beetje maar hoor.
Mijn top 5 theaterergernissen
Meer weten of vragen?
Ben je geïnteresseerd geraakt door dit blog? Stuur me een berichtje en help je verder!
1 Reactie
Trackbacks/Pingbacks
- Gezien: Yamato in het Stadstheater Zoetermeer - Martha blogt privé - […] schreef al eens eerder over mijn top 5 theaterergernissen. Maar ik kan er nu twee bijvoegen die ik toen nog…
dielaatste herken ik. Zomocht ik eens een stelletje mutsen vertellen dat de cabaretvoorstelling al tien minuten geleden begonnen was en dat het me leuker leek dan hun geleuter