Sometimes you win, sometimes you learn. Dat is mijn motto in het karate. Ik verlies nooit, ik leer bij. Deze week ben ik in Portugal en daar heb ik veel bijgeleerd. Over karate, over mensen en over mezelf.

Over karate heb ik geleerd dat ik behoefte heb aan visuele feedback. Laat mij zien wat ik doe, vertel het me niet. Want hoewel ik verbaal best aardig ben, is karate echt fysiek en daar heb ik echt plaatjes bij nodig. Wat doe ik? Waarom is dat verkeerd? En hoe moet ik het goed doen?

Over mensen

Mensen zitten allemaal in hun eigen bubbel. Er zijn maar een handjevol mensen die uit hun eigen bubbel kunnen komen en kunnen zien wat je bezighoudt.
Bijvoorbeeld. Vanochtend had ik het even heel moeilijk met mezelf. Ik zat op de tribune zo’n twee uur voor mijn wedstrijd begon en ik voelde me echt niet fijn. Ik was misselijk, ik wilde echt niet meer de mat op en ik haalde alle opmerkingen die ik gekregen had op mijn spel terug in mijn hoofd. Ik vroeg me echt af wat ik hier nou aan het doen was. Ik ben verdorie bijna 41 en ik sta me te meten met vrouwen van minimaal 35 die allemaal zoveel meer sparervaring hebben dan ik. Wat ben ik aan het doen? Waarom doe ik mezelf dit aan? Ik had kortom even last van huilbuien met een korte depressie.
Gelukkig was er een Nederlandse vrouw die zag dat ik zat te huilen en ze hielp me erdoorheen. Zij kwam uit haar bubbel en koos ervoor om een onbekende te troosten en op haar gemak te stellen. Daar zijn er echt te weinig van in de wereld. Wat mij betreft.
Daarnaast zijn er ook mensen die langs de kant staan en achteraf tegen je zeggen wat je allemaal verkeerd hebt gedaan. Van die coaches die het vanaf de kant allemaal beter weten en het nodig vinden om dat na je wedstrijd direct tegen je te zeggen. Vaak zijn het zinnetjes zoals:
“Je was niet… genoeg.”
“Je deed dit of dat niet.”
“Je had moeten…”
Niet doen. Niet fijn.

Over winnen en opgeven

Ik stond echt op het punt om op te geven na die breakdown. Mentaal zag ik het echt even niet meer zitten. Ik bedacht me echter dat ik dat eigenlijk ook niet wilde. Dat zou wel laf zijn en als nuchtere Nederlandse ook zonde geld. Ik ben dus toch de mat opgegaan. Ik was super zenuwachtig. Maar de schade bleef gelukkig beperkt tot een enkel punt tegen. Het was wel het winnende punt. Voor haar.
De tweede wedstrijd mocht ik in de herkansing voor derde plaats. Ik scoorde niet, maar zij ook niet. Omdat zij aanvallender was dan ik, won zij op scheidsrechtersbeslissing.
Daar heb ik van geleerd. Ik had dit nog niet meegemaakt en ben dus een ervaring rijker. Wat ik inmiddels ook nog duidelijker weet: ik durf niet vol te gaan tegen iemand die ik ken. Mede omdat ik die persoon niet pijn wil doen. Natuurlijk wordt te hard contact bestraft en bij vier keer hard contact ben je gediskwalificeerd. Misschien ben ik gewoon te lief. Ik moet eens kijken hoe ik dat moet oplossen.